jan władysław dawid o duszy nauczycielstwa

Dawid, Jan Władysław (1859-1914) Mysłakowski, Zygmunt (1890-1971) Szuman, Stefan (1889-1972) Kreutz, M Baley, Stefan (1885-1952) Subject : Nauczyciele psychologia Osobowość Publication Year : 1962 Publisher : Warszawa : Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych Physical description : 260 s. ; 20 cm Co-authors : Okoń, Wincenty (1914-2011 Analiza wizerunku nauczyciela prezentowanego w przeka- zie medialnym (reklamy, programy rozrywkowe, Internet) pokazuje na- uczyciela jako sterroryzowanego przez ucznia, bezradnego wobec nagan- nego zachowania ucznia, ukrywającego się przed uczniem, poniżanego, wystraszonego, nienawidzącego ucznia, szkoły, swojej pracy. Jednym z czołowych prekursorów, o którym należy wspomnieć, jest Jan Władysław Dawid – polski psycholog, pedagog, pionier badań eksperymentalnych oraz edukacji wczesnoszkolnej. Szerszemu gronu współczesnych pedagogów znany przede wszystkim jako autor O duszy nauczycielstwa, w której ukazał istotę zawodu nauczyciela. Należy „Głosu Lubelskiego” dr Antoni Ryniewicz wskazywał, że nauczyciel w relacjach z wychowankami musi kierować się miłością: „uczniowie muszą czuć, że nauczyciel wedle kolejności spisu treści): Wincenty Okoń, Jan Władysław Dawid, Zyg-munt Mysłakowski, Stefan Szuman, Mieczysław Kreutz, Stefan Baley. Jeśli zważyć na czasy, w których tom został wydany (a doczekał się dwóch Wie Kann Ich Einen Reichen Mann Kennenlernen. Strona jest w trakcie zaplanowanej konserwacji. Przepraszamy za niedogodności. Wrócimy trochę później, wkrótce będziemy gotowi! Recenzja pisma pedagogicznego autorstwa Jana Władysława Dawida Recenzja pisma pedagogicznego autorstwa Jana Władysława Dawida pt. O duszy nauczycielstwa Utopia czy życie – głowa wysoko a stopa nisko? Pismo Jana Władysława Dawida pt. O duszy nauczycielstwa to filozoficzna wykładnia zasad, jakimi winien kierować się prawdziwy pedagog, to utopijny traktat na temat nauczycielstwa i nierealny program zadań, jakie powinny przyświecać wszystkim tym, którzy czują w sobie wolę wychowywania. Dawid już na samym początku wskazuje, kto może być nauczycielem – i tak powinna być to osoba posiadająca powołanie, to człowiek szlachetny i dobry. I już na samym początku jego pisma nasuwa się masa pytań o zasadność tychże postulatów. Bowiem jak pogodzić własne, obarczone zobowiązaniami, problemami i pogoni za chlebem życie z tym jego nierealnym ideałem. Co więcej Jan Władysław Dawid nawołuje do uczestniczenia w cudzych stanach duchowych , podczas gdy my dzisiaj nie mamy czasu na własną subiektywna refleksję, zaiste nie mamy czasu dla siebie i nam najbliższych. Wyrzekanie się siebie dla innych to piękne hasło Dawida pozbawione jest dzisiaj racji bytu. Dla Dawida misja nauczycielstwa to misja niemalże apostolska, podczas gdy dziś zawód nauczyciela postrzegany jest każdy inny. I tak w moim ujęciu misja nauczycielskiego powołania Dawida zakrawa o śmieszność, choć z drugiej strony nie jest też do końca nierealna. Znamy przecież z historii sylwetki wielkich pedagogów, którzy z powodzeniem realizowali zamysły tegoż autora: Janusz Korczak czy chociażby Matka Teresa z Kalkuty. Musimy jednakże zauważyć, iż były to osoby w przeważającej części pozbawione własnego życia oddani w całości swej służbie. Wynika z tego, ze tylko człowiek bez zobowiązań rodzinnych, nie martwiący się o podstawowe potrzeby bytowe może podobny program realizować. Niestety podobni altruiści to niewielka mniejszość społeczna. Dlatego śmiem sądzić, iż takie hasła Dawida jak: miłość dusz , bezinteresowne poświęcenie dla innych , udoskonalenie istoty duchowej , czy też duchowa doskonałość to nic innego jak rzeczywistość w krainie fantazji. Jan Władysław Dawid w swym piśmie wskazuje, iż urabiać charakter młodzieży może osoba bogata w doświadczenia, która w sposób twórczy na nim zbuduje edukację młodego pokolenia. Co więcej w tymże piśmie Dawid mówi, iż wypełniać swoje posłannictwo możemy tylko i wyłącznie w oparciu o własne sumienie, prawo moralne i ideały. Autor zauważa również, iż jest to droga cierpienia, wysiłku i wyrzeczenia , dzięki której nauczymy się współ odczuwać i poznawać istotę duchową niejednokrotnie przy użyciu przymusu i obowiązku. I gdy już prawie zaczynamy wierzyć w jego ustalenia, gdy zaczynamy współ odczuwać realizm jego poglądów, także w tym samym czasie zaczynamy odczuwać ogólnikowość jego tez. Zaczynamy zauważać, iż został ukazany sam cel bez drogi do niego prowadzącej. Dawid nie daje nam żadnych praktycznych rad jak ten cel zdobyć i jak wcielić jego zasady w życie. Autor daje nam jedynie małą wskazówkę – Człowiek czuje – musisz być sobą, albo przestaniesz istnieć . Lecz i to okazuje się banałem, który nader często słyszymy: Ja błędy popełniam nieustannie, ale uważam, że to jest nieuniknione i nie ma, co się wobec tego napinać i kontrolować, bo przestanę być normalnym człowiekiem i ze spontanicznej osoby zmienię się w poprawną nauczycielkę. Jeżeli mam uczyć dalej, to pod warunkiem, że będę sobą, ze swoimi wszystkimi głupotami i mądrościami, wadami i zaletami Zofia Kucówna, Jak dobrze zrozumieć wreszcie, że życie nabiera dopiero wtedy sensu i znaczenia, gdy toczy się zgodnie z własnymi potrzebami, rytmem własnego oddechu, a przede wszystkim własnym wyobrażeniem o nim - a nie potrzebami, rytmem wyobrażeniem narzuconym przez otoczenie. Za wszelką cenę być sobą. Zofia Kucówna - Zdarzenia potoczne, Kimkolwiek jesteś, możesz być tylko sobą. Aldona Różanek. Podobnych sentencji z tysiąc albo i więcej, ale żadna nie wskazuje, nie uczy jak ją zrealizować i podobnie nie czyni tego Jan Władysław Dawid. Oczywiście bez wątpienia jednak dzieło Dawida uczy prawdy, godności i odwagi. Co więcej autor stwierdza, iż by wzruszyć w dziecku tę radości należy mieć je uprzednio w sobie. I w momencie, gdy znów omamieni jego szczytnymi zasadami zaczynamy w to wierzyć, po raz wtóry utopijne, kwieciste hasełka przesłaniają nam drogę do celu. Dusza nauczycielska a życie, własna praca i lęk przed jutrem kontra te wielkie nierealne zamierzenia Dawida i w końcu pytanie czy to rzeczywistość czy fikcja? Rzeczywistością mogłoby to być gdyby każdy z nas mógł to zrealizować... Niestety powołanie u nauczyciela to rzecz tak rzadka jak szansa trafienia szóstki w Dużego Lotka. Na końcu jakby zaczynamy zauważać, ze sam Dawid jakby mizernieje, traci swój optymizm, bowiem troska o chleb powszedni jest silniejsza niż walka o ideały. Tu postuluje autor godziwe warunki pracy i życia dla nauczyciela – tak tylko postuluje, bo droga do tych wartości to droga żmudna i zdająca się nie mieć końca. Po przeczytaniu pisma Jana Władysława Dawida stwierdzicie pewnie podobnie jak ja: utopia sobie a życie sobie. Rok wydania: 1927 Wydawnictwo: Nasza Księgarnia Stan: UżywanaRodzaj okładki: Miękka Wymiar: 14x20cm Waga: kg Oprawa wytarta i zabrudzona, brzegi stron zakurzone, kartki delikatnie pożółkłe, druk zachowany w stanie dobrym. Książka posiada pieczątki i adnotacje pobiblioteczne. Produkt niedostępny Powiadom mnie o dostępności tego produktu Opis Dostawa i płatność Opinie Opis W swojej rozprawce O duszy nauczycielstwa (1912) Jan Dawid określa cechy idealnego nauczyciela, jego „duszę”. Za najważniejszą wśród nich uważa Dawid miłość dusz ludzkich, a obok niej wymienia potrzebę doskonałości, poczucie odpowiedzialności i obowiązku, wewnętrzną prawdziwość i moralną odwagę. Dostawa i płatność DOSTAWA Zamów do godziny 10:00, a Twoje zamówienie wyślemy najpóźniej w kolejnym dniu roboczym. W przypadku książki nowej termin ten może się wydłużyć o 2 dni robocze. FORMY DOSTAWY Paczkomat InPost 14,99 zł Kurier24 InPost 13,99 zł Kurier za pobraniem 23,99 zł Orlen Paczka 10,99 zł Kurier48 Poczta Polska odbiór w punkcie 10,28 zł Kurier48 Poczta Polska 10,66 zł Odbiór osobisty Lubień 0,00 zł Darmowa dostawa przy zamówieniu od 200 zł. FORMY PŁATNOŚCI online – szybkie transfery online - PayPal (należy wpisać e-mail odbiorcy: [email protected]) przelew tradycyjny płatność przy odbiorze gotówką lub kartą Opinie Nie dodano jeszcze żadnej opinii. Musisz być zalogowanym użytkownikiem, aby dodawać opinie o produktach. ZALOGUJ SIĘ Inne tego autora Inne tego wydawnictwa Wybitny pedagog Jan Władysław Dawid za istotę powołania nauczycielskiego uważał „miłość dusz ludzkich”. W swojej pracy „O duszy nauczycielstwa” wyjaśniał ją w następujący sposób: „Jest to miłość, bo człowiek wychodzi poza siebie, troszczy się, bezinteresownie czyni coś dla drugiego; jest to miłość dusz, bo przedmiotem jej jest wewnętrzna duchowa treść człowieka, jego dobro moralne, jego oświecenie i udoskonalenie jako istoty duchowej. Dla nauczyciela z takim powołaniem każdy nowy uczeń to jakby rozszerzenie i przyrost własnej jego jaźni, to nowe zadanie do spełnienia w zakresie jego własnego osobistego życia”. Nauczyciel w relacjach z wychowankami powinien kierować się przede wszystkim miłością. Prawdziwy nauczyciel musi oddać im swoje serce. Głębokie i szczere „ukochanie” dzieci i młodzieży jest czynnikiem otwierającym ich zaufanie. Uczniowie powinni czuć, że nauczyciel ich kocha, że ich szanuje, że jest przejęty ich losem i pragnie ich szczęścia. Autentyczna miłość pedagogiczna powinna ogarnąć ogół uczniów. Nauczyciel musi widzieć w wychowanku piękno jego duszy. Wszystkie dzieci, zarówno te dobre, jak i te trudne pod względem wychowawczym, powinny czuć się kochane i akceptowane przez swojego wychowawcę. Pedagog, który tak kocha swoich uczniów, umie im również wybaczyć ich błędy i zrozumieć porażki. Prawdziwy sukces pedagogiczny może osiągnąć jedynie ten wychowawca, dla którego sprawy uczniów będą jego problemami, zabawa – jego zabawą, a ich radości – jego radościami. Wówczas też nie będzie musiał poszukiwać żadnych specjalnych metod wychowawczych, które miałyby mu ułatwić pracę z młodzieżą i zyskać wpływ na nią. W naszej szkolnej rzeczywistości nie doceniamy wyrażania uczuć, zarówno przez uczniów, jak i przez nauczycieli. Stoimy jakby za betonowym murem, tak jakbyśmy byli pozbawieni wszelkich uczuć. A przecież szkoła to nie tylko miejsce nauki, gdzie poszerzamy swoje horyzonty umysłowe. Szkoła powinna być również miejscem wzajemnego szacunku i miłości. To w niej uczeń powinien doświadczać, że jest akceptowany i kochany. W pełni szczęśliwy może być jedynie ten wychowanek, który w szkole doświadczy miłości od swoich wychowawców. Ta iskierka miłości zapalona w jego duszy, czasami może być jedyną, która sprawi, że ogień miłości będzie promieniował przez całe jego życie. W swoich wspomnieniach o szkole Krystyna Piechota-Ważna z wielkim rozrzewnieniem pisała o swojej wychowawczyni: „Pani Woszczerewiczowa uczyła i wychowywała nas, jednocześnie kształtując nasze charaktery. Chciała w nas widzieć nie tylko dobre koleżanki, ale i dobre Polki. Wszystkie swe siły i zapał oddawała szkole, kochała młodzież, a szczególnie, tak nam przynajmniej się zdawało, naszą klasę, której była wychowawczynią. Umiała dotrzeć do każdej z nas, znała nasze stosunki rodzinne, warunki materialne, w jakich żyjemy. W chwilach ciężkich była nam zawsze pomocą. Jednocześnie potrafiła być najlepszą koleżanką, przyjaciółką i przewodniczką, kiedy organizowała wycieczki klasowe czy spotkania przy ognisku. Zacierał się wówczas dystans, jaki dzieli ucznia od nauczyciela”. We współczesnej szkole potrzeba nam właśnie takich nauczycieli, których stać na to, by swój cenny czas poświęcić dzieciom i młodzieży. Potrzeba nam wychowawców, którzy w swoich relacjach do wychowanków kierować się będą prawdziwą miłością pedagogiczną. Przeczytaj pozostałe Biografia - Jan Władysław Dawid. Najwybitniejszy Polski pedagog przełomu XIX i XXw. W sposób decydujący przyczynił się do unaukowienia pedagogiki polskiej. Był inicjatorem psychologii wychowawczej, autorem licznych prac naukowych z dziedziny pedagogiki, psychol., fizjol., a jednocześnie organizatorem żywego u nas ruchu pedagogicznego. Swymi pismami i działalnością wywarł duży wpływ na nauczycielstwo. Był też postępowym działaczem społ. i politycznym. Ur. się w Lublinie w 1859r. (zmarł w 1914r. na gruźlicę gardła) po ukończeniu gimnazjum studiował na wydziale prawnym, potem przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego, a potem za granicą w Halle i w Lipsku. W ni9emczech zapoznał się z pedagogiką i tworzącą się wówczas psychologią eksperymentalną. Po powrocie z W-wy oddaje się intensywnie pracy naukowej i zapoczątkowuje u nas badania nad dzieckiem. Pierwsze swoje prace publikuje w „Przeglądzie pedagogicznym” i w „Aleneum”. Prace te przygotowały pierwsze książkowe wydanie Dawida, a mianowicie studium o skutkach zjawiska sugestii i naśladownictwa oraz program spostrzeżeń nad dzieckiem od urodz. do Był to poradnik ułatwiający poznanie dziecka. Można go uznać za początek rozwoju nowoczesnej opartej na systematycznych badaniach eksperymentalnych psychologii dzieciństwa i psychol. wychowawczej w Polsce. PROGRAM, (na czym opierał się program Dawida?) Program Dawida zawierał opracowany przez niego kwestionariusz do obserwacji i prowadzenia spostrzeżeń nad dzieckiem, była to metoda dostępna przez każdego wychowawcę. Kwestionariusz zawierał następujące zagadnienia: - rodzina, wychowawcy, otoczenie - dziecko, czynniki fiz., stan zdrowia - zmysły - pamięć, kojarzenie - uwaga, spostrzegawczość - zasób doświadczeń i wyobrażeń - wyobraźnia - rozum - mowa - uczucia - ruchy. W ten sposób zaczęły się studia doświadczalne nad dziećmi. W 1893r. kwestionariusz został w przeglądzie pedagogicznym z informacjami jak należy dzieci wypytywać, jak szeregować, segregować i obliczać materiał, jak prowadzić kartę danych osobistych dziecka. W ten sposób udało się zorganizować przy pomocy nauczycieli obszerniejsze i systematyczniejsze badania, czego rezultatem stała się praca Dawida pt.: „Zasób umysłowy dziecka przyczynek do psychologii doświadczalnej.” Opracowuje i analizuje w niej zasób doświadczeń i wyobrażeń dziecka, a także uzasadnia potrzebę i znaczenie badania dotyczącego dzieci polskich. Porównuje wyniki badań dzieci niemieckich i amerykańskich i przedstawia własne badania dotyczące dzieci polskich. Z badań wynika, że u dzieci nie można zauważyć istotnych różnic czynniki narodowościowe nie są czynnikiem rozwoju dzieci - swymi badaniami przeciwstawia się skrajnemu natywizmowi. W końcu XIXw jego dzieła były b. popularne w sensie naukowym jak i w dziedzinie podnoszenia kultury i wiedzy pedagogicznej szerokiego ogółu nauczycielstwa polskiego. Kilkanaście lat później zagadnieniom tym poświęcił wiele miejsca w ks. pt.: „Inteligencja, wola i zdolność do pracy” - jest inicjatorem zastosowania badań nad dziećmi met. testów, których szereg sam opracował. Rozgłos zyskał tzw. test obrazkowy przeznaczony do rozpoznawania inteligencji przy pomocy badania sprawności dzieci w myśleniu przyczynowo-skutkowym; nazwał ją metodą przyczyn i skutków. Drugą obok psychol. rozwoj. i wychow. dziedziną, której Dawid poświęcił dużo wysiłku było nauczanie początkowe i jego metodyka. W drugiej poł. XIXw. w metodyce nauczania początkow. materiał nauczania realizowano pod hasłem : „nauki o rzeczach” – przez którą rozumiano nauczanie poglądowe w naucz. początk. zaznajamiano dzieci z ich otoczeniem, rozwijającej i kształtującej spostrzegawczość, zdolność obserwacji dające dzieciom pierwsze elem. wiedzy wtedy, kiedy jeszcze zbyt wczesny rozwój dziecka nie pozwala na systematyczne zaznajamianie z podstawowymi naukami. Dawid pierwszy w polskiej dydaktyce i jeden z pierwszych w dydakt. światowej domagał się oparcia nauczania na poznaniu zmysłowym, umysłowym i na działaln. praktycznej. Co dopiero mogło zagwarantować nauczaniu własną skuteczność. Jedną z najlepszych ówczesnych książek w europie na temat kierunku i metodyki nauczania początkowego jest gruntowna monografia Dawida pt.: „Nauka o rzeczach” wydana w 1892r. Część historyczno-krytyczna tego dzieła poddaje analizie wszystkie kierunki nauki o rzeczach oraz przedstawia jej rozwój. Część teoretyczna traktuje zagadnienia nie tylko z dydaktycznego, ale też z psycholog. punktu widzenia. Autor rozwija zasady i metody nauki o rzeczach oraz jej program wg tzw. zbiorów naturalnych, przedstawia rodzaje lekcji i wreszcie określa miejsce nauki o rzeczach w stosunku do zajęć przedszkolnych i późniejszej nauki szkolnej. Nauka o rzeczach była w owym czasie wyrazem znacznego postępu metodycznego, ale mimo to charakteryzowała się pewną statycznością – zbyt mocno akcentowała oglądanie przedmiotów, a za mało zwracała uwagi na działanie dziecka. Tym czasem psychologia dziecka końcem XIXw. i początkiem XX coraz bardziej podkreślała wrodzony dzieciom pęd do działania i jego rolę w proc. poznawania. Następuje krytyka szkoły tradycyjnej z jej metodami nauczania biernego oraz krytyka statyzmu nauki o rzeczach. Powstają nowe kierunki metodyczne jak: nauczanie całościowe, nauczanie przez działanie, szkoła pracy i inne. Wobec tych nowych poglądów Dawid tylko częściowo zajmuje swoje stanowisko, nie wydaje mu się potrzebne łączenie nauczania z pracą produkcyjną, z pracą fizyczną; uczniowie mogliby odczuwać ją jako przymus. W 1898r. Dawid przerywa swą pedagogiczną twórczość przerzuca się na działalność polityczną. Po upadku rewolucji w 1905r. powraca do pracy naukowej w dziedzinie psychol. i pedagog. Chroniąc się przed prześladowaniami politycznymi przenosi się do Krakowa gdzie rozwija ożywioną działalność. W latach 1910-1913 – wykłada na U. Jagiellońskim i w ogniskach krajowego Związku Nauczycielstwa Ludowego. ** Poglądy na osobowość i system kształcenia nauczycieli Dawida: Osobowości naucz. w związku z problematyką nauczania poświęcił rozprawkę pt.: „O duszy nauczycielstwa”, która stała się najpopul. Jego dziełem wśród nauczycieli. Zastanawia się, jakim powinien być dobry nauczyciel wychowawca, określa zasadnicze rysy ideału nauczyc. wychow. Za istotę powołania nauczycielskiego i warunek wychowawczego uważa „miłość dusz” i „ukochanie wychowanków”, której przedmiotem jest wewnętrzna treść duchowa i jego dobro moralne, jego oświecenie i udoskonalenie. Z tego wychodzą takie cechy nauczyciela jak: poczucie odpowiedzialności, potrzebę doskonałości, świadomości celów wychow., wewnętrzną prawdziwość uczuć i przekonań, zamiłowanie do pracy. Jego wzorzec nauczyciela opiera się na głębokim przemyśleniu spraw wychow. i dużym doświadczeniu pedagogicznym. Cechy osobowości nauczyciela wyróżnione przez niego powtarzają się u wielu późniejszych badaczy, zajmujących się osobow. nauczyc. takich jak: Mysłachowski, Kreutz, Baley, Grzegorzewska, Szuman i inni. Dawid był pomysłodawcą projektu powołania Wyższej Uczelni Pedagogicznej dla kształcenia nauczycieli pod nazwą Polski Instytut Nauczycielski. Dawid szeroko uzasadnia potrzebę, a nawet konieczność powołania do życia takiej uczelni i opracowuje jej cele i program. Cele Instytutu ujmuje następująco: ma być najwyższą szkołą dającą fachowe, teoretyczne, o ile możliwe praktyczne wykształcenie osobowe, tym, którzy zamierzają się poświęcić pracy pedagog. jako nauczyciele i wychowawcy. ma stworzyć ognisko pracy naukowej w dziedzinie pedagogiki i nauk pomocniczych, ułatwić pracę i dawać do niej inicjatywę. być ośrodkiem, który oddziaływałby na ogół, przyczyniał się do budzenia pedagogicznej świadomości, do rozpowszechniania nowych na tym polu zdobyczy, do krytyki istniejących urządzeń i metod oraz do inicjatywy reform. Instytut projektowany przez Dawida miał kształcić nauczycieli, ale też miał być ogniskiem pracy naukowej, upowszechniać wiedzę pedagogiczną, miał promieniować na masy społeczne. Śmiałe projekty i pomysły Dawida były częściowo realizowane w Polsce po 1918r.(po I wojnie światowej). Jego publikacje i opracowane projekty, wskazują jak wysoko cenił pozycje i funkcje zawodu nauczycielskiego oraz nauk pedagogicznych. Jego projekty do dziś są pouczające. Dawid był inicjatorem naukowej psychol. rozwoj. i wychow. w Polsce. Jako badacz i myśliciel pedagogiczny, działacz oświatowy i społeczno-polityczny ma swoje znakomite miejsce w dziejach pedagogiki polskiej.

jan władysław dawid o duszy nauczycielstwa